De Kracht van Dankbaarheid: Terwijl ik overprikkeld, alert en schrikkerig aan de hand van mijn lief door Saarbrücken wandel, voel ik dankbaarheid. Verbazingwekkend dat dit rondslenteren me doet inzien hoe gezegend ik ben.
Iemand loopt veel te dicht achter mij en brabbelt iets in een onverstaanbare taal. Ik duw Linda zacht maar vastberaden naar de zijkant van de stoep. De man gaat rechtsaf en verdwijnt. “Waarom dirigeerde je me weg? Ah, ik zie het al…” Ze knijpt in mijn hand. “Kom, we gaan een selfie maken,” zegt ze lachend. “Doe je bril af!”
Mijn weg is niet altijd makkelijk en mijn onzichtbare strijd is een uitdaging die ik dagelijks trotseer. Maar vandaag, wandelend door het grauwe decor van de stad wordt me duidelijk dat het geen afspiegeling is van mijn hele leven.
Ik heb namelijk elke dag genoeg eten en drinken. De bedelaars die langs de terrassen struinen en de prullenbakken doorwroeten, niet. Ik heb een dak boven mijn hoofd, dat me beschermt tegen de elementen en mijn veilige plek is. Het is een vanzelfsprekendheid. De in lompen gehulde, op straat slapende dakloze is dat hartgrondig met mij oneens.
En terwijl ik loop, zie ik de duistere zijde van Saarbrücken. Dealers op iedere straathoek. Verslaafden, verscholen in een hoekje, compleet van de wereld, of gejaagd op zoek naar hun volgende high. Het doet me beseffen ik dat ik dankbaar mag zijn dat ik niet word beheerst door zo’n vernietigende verslaving. Ik ben vrij om mijn eigen keuzes te maken en mijn leven vorm te geven zoals ik dat wil. Met beperkingen en aanpassingen, maar vrij!
En bovenal, ik ben omringd door dierbaren – mensen die me steunen, van me houden en me door mijn moeilijkste momenten heen slepen. Dat soort liefde is onbetaalbaar.
Dus, wat er ook in mijn hoofd speelt, ik weiger toe te staan dat het de definitie van mijn wereld wordt. Ik heb immers meer dan genoeg om dankbaar voor te zijn. Punt.
Dat is de kracht van dankbaarheid.
Liefs, Erik
