Even stilstaan..

Even stilstaan. Het klinkt zo makkelijk, maar voor iemand die jaren op de vlucht is geweest voor herinneringen en voor zichzelf, is dit een moeilijke opgave. Maar het is niet onmogelijk. Dus doe ik het… na een beetje aandringen, dat wel.

Zondagmiddag. Na weken van triest, regenachtig weer, waarbij zelfs een aantal stormen op ons kikkerlandje heeft ingebeukt, schijnt de zon. Ik kijk naar buiten en het zonnige beeld staat in schril contrast met de rest van de wereld die momenteel in brand staat. Ik zucht. Een plotselinge herinnering borrelt op en nestelt zich diep in mijn brein. Het beeld laat me niet meer los en het schuurt. Ik laat de opwellende emotie toe. “Het mag er zijn,” mompel ik. Ik geloof het bijna. 

“Trek je jas aan, we gaan even een frisse neus halen.” Linda kijkt me lachend aan. “Wandelen? Serieus? De wonderen zijn de wereld nog niet uit, geloof ik,” antwoord ik, terwijl ik opsta en mijn jas pak. “Debiel,” bromt ze. Ik hou ervan om te klieren. En zij mij. Ze houdt er vooral van als ik daar dan quasi-bot of geagiteerd op reageer. Dan ligt ze in een deuk en piest ze bijna in haar broek. En ik ook. Wat een verademing om weer te kunnen lachen. Echt te lachen. En te voelen.

Gezellig wandelen

Ik trek de deur achter ons dicht en begin te lopen. “Ho ‘es, joh. Ik wil even ‘gezellig wandelen’, niet op marstempo,” moppert Linda terwijl ze probeert mijn pas bij te houden. “Ow, okee,” zeg ik schoorvoetend, “dan gaan we ‘gezellig wandelen’ terwijl ik een voor mij achterlijk traag wandeltempo aanneem. “Dat is precies wat er met jou aan de hand is, hè,” gaat ze verder. “Je bent altijd maar aan het ‘hardgaan’. In je behandelingen wil je door, door, door. Ook tijdens het schrijven van je boek zit er geen rem op je. Nou, ik heb nieuws voor je. Ik trap nu op jouw rem.”

Even stilstaan. Ze heeft gelijk. Sinds ik in 2013 heel hard onderuit ging en moest beginnen met het bij elkaar rapen van mijzelf ben ik alleen maar aan het rennen geweest. En met succes, dat wel. In 2015 zei mijn behandelaar dat ik een verhaal had te vertellen en dat ik het zou moeten uitgeven. Als een dolleman herschreef ik mijn therapeutische verslagen en maakte er een boek van. Het werd een doorslaand succes. In sneltreinvaart ging ik door. Niet de tijd nemend om te kijken wat er allemaal gebeurde, maar direct door. Er volgde een theatertour met 7even Bridges. Vier jaar lang theaterconcerten door heel Nederland. En maar rennen. Door covid-19 kwamen alle activiteiten abrupt tot een eind. Ik werd bijna  gedwongen stil te staan. Dus begon ik na te denken over het vervolg. Want mijn verhaal is niet afgelopen op de laatste bladzijde van Operatie Geslaagd.

Het gaat door. Het houdt nooit op. Ik heb nogmaals de pen opgepakt om verder te schrijven. Over doelen die ik moet behalen. Over hoe het nou echt werkt in mijn hoofd. Hoe het is om te moeten leven met PTSS en morele verwondingen. Maar ook hoe mijn omgeving met mij meeleeft en meestrijdt. PTSS heb je niet alleen. 

Even stilstaan. Linda heeft me vakkundig vakkundig gedirigeerd om op een kei te gaan zitten en in de camera te kijken. Terwijl ik daar zit, denk ik terug aan al die keren dat ik op mijn ‘eigen’ steen zat, heel ergens anders. Daar keek ik omhoog naar de sterrenhemel, in de hoop een vallende ster te zien. Ze kwamen nooit. Nu zit ik op de steen en kijk naar mijn meisje achter de camera en ik kan niet anders dan glimlachen. 

Ze heeft het voor mekaar… even stilstaan.

~Erik 

Nog even dit.

Wist je dat de voorinschrijving voor mijn nieuwe boek al is begonnen? Via onderstaand formulier kun je nu al intekenen als je een gesigneerd exemplaar wilt reserveren. Vrijblijvend. Ik stuur een mail naar je zodra de definitieve verschijningsdatum bekend is, en pas dan hoef je de bestelling af te ronden. Makkelijk toch?