Het mag er zijn, zeg ik tegen mezelf terwijl ik op de wekker kijk. Deze geeft 04.08 uur aan. Zucht. De wekker gaat nog lang niet, maar ik ga er niet meer op liggen wachten. Ik geef Linda, die nog heerlijk ligt te slapen, een kus op haar wang en sluip het bed uit. Even later loop ik naar buiten. De wereld is nog in stilte en duisternis gehuld. Het duurt nog even voordat de eerste zonnestralen de horizon kussen.
Normaal gesproken is de ochtendwandeling mijn moment van rust, waar ik mijn hoofd tot rust kan brengen en kan genieten van de eenvoud om me heen. Maar de laatste tijd voelt het anders. Ik weet waardoor het komt en het mag er zijn. Ik ben sterker dan mijn gedachten.💪🏻
De afgelopen nacht was weer een onrustige. Mijn gedachten raasden als een storm door mijn hoofd. Waarschijnlijk omdat de vakantie voorbij is en ook vanwege recente gebeurtenissen vol triggers. Terwijl ik stap voor stap zet, merk ik dat de gebruikelijke rust die ik hier vind, nu ongrijpbaar is. Mijn geest is een doolhof van zorgen en onrust, en het lijkt alsof de stilte van de ochtend de echo van mijn gedachten alleen maar versterkt.
Ik mis vanmorgen het vermogen om te genieten van de kleine dingen, de dingen die normaal gesproken een glimlach op mijn gezicht toveren: de zachte wind die door de bomen waait, het gezang van de vroege vogels, de zachte kleuren van de opkomende zon. Het lijkt alsof die fijne details nu bedolven zijn onder een dikke laag mist, en ik kan ze niet meer zien. Ik haal mijn schouders op. Dat is dan maar even zo. Zoals gezegd, het mag er zijn.
Wanhopig houvast zoeken te midden van deze chaos is zinloos. Hard verlangen naar een ankerpunt om me aan vast te klampen terwijl ik door de warboel van mijn gedachten ploeter, is net zo zinloos. Hoe harder ik tegen de stroom in zwem, hoe moeilijker het wordt 🌊. Ik geef toe, ga mee op de stroom, wetend dat deze nu even hard en woest tekeer gaat, maar altijd weer uitmondt in een rustige baai.
Misschien kan ik vandaag antwoorden vinden vinden in kleine momenten van connectie met anderen. In gesprekken die een een glimlach op mijn gezicht kunnen toveren. Al is het maar om de wetenschap dat ik niet alleen ben.
Het is meer dan oké om hulp te zoeken en steun te accepteren. Houvast kan komen van vrienden, familie of professionals die begrijpen wat ik doormaak. Maar ook met anderen, buiten de ‘inner circle’. Gewoon een kletspraatje met een collega en even slap ouwehoeren, het kan allemaal helpen. En terwijl ik mijn weg zoek in deze duisternis, herinner ik mij er nogmaals aan dat donkere dagen uiteindelijk plaats zullen maken voor lichtere tijden. 🌞
Dus hier loop ik, nog steeds op zoek naar die rust die ik normaal zou vinden tijdens mijn tonde lopen. En ook al lijkt het nu ongrijpbaar, ik weet dat ik mijn weg zal vinden naar een plek van rust, vrede en stabiliteit, hoe hobbelig de weg ook mag zijn. 🌟🙏
Ik kom thuis, het is inmiddels 06.45 uur en ik heb mijn rondje van 9 kilometer volbracht. Linda slaapt nog steeds. Ik stap onder de douche en daarna loop ik naar beneden, zet een kop koffie en zet mijn laptop op tafel. “Aan het werk, Krikke.” 💻
Liefs, Erik❤️