“Last Resort”, vroeger en nu. Jaren geleden, ik was een twintiger en nog nat achter de oren, stond ik wiebelig in de kroeg en neuriede ik mee met het lied “Last Resort” van Papa Roach. Destijds vond ik het nummer ‘wel aardig, niet meer dan dat’ – een soundtrack voor de jeugdige boosheid die door mijn aderen stroomde. Maar onlangs, jaren later, werd ik getroffen door een muzikale bliksemschicht in de vorm van een cover.
Een van mijn favoriete bands, Falling in Reverse, bracht een versie van “Last Resort” die als een emotionele tsunami over me heen spoelde. Het is niet zomaar een cover; het is een herinterpretatie doordrenkt van ongekende kracht. Ronnie Radke, de zanger heeft een verschrikkelijk intense stem. Daarom is hij de perfecte vertolker. Ook geeft hij het nummer een diepgang die onmogelijk te beschrijven is.
De ultieme schreeuw om hulp
Deze nieuwe vertolking transformeert het oorspronkelijke boze jeugdige nummer in de ultieme schreeuw om hulp. Elke keer dat ik het hoor, is daar kippenvel en vaak zijn daar zelfs de tranen. Het is zo krachtig, zo intens en zo raak. Ook onthult het een pijnlijke waarheid die diep binnenin resoneert. Het is dus alsof Radke de essentie van de tekst op een manier heeft vastgelegd die het origineel overstijgt.
Kortom, deze nieuwe interpretatie van “Last Resort” heeft de ziel van het nummer blootgelegd, een meeslepende reis door de diepten van menselijke wanhoop. Hierdoor dient dit lied nu als een tastbare herinnering aan de pijn die soms verborgen licht achter de schijnbare onverwoestbaarheid.
Ik zit in de auto en uit de speakers knalt “Last Resort”. Volume op standje ‘be-j gek ofzo?’ Kippenvel trekt van mijn tenen tot mijn kruin. Ik voel de pijn van de zanger. Ik voel mijn eigen pijn. Na de laatste noot start ik de auto, veeg de tranen van mijn wangen en druk op “repeat”.
Ben je nieuwsgierig geworden? Beluister het hieronder.
Mooie dag gewenst!
Liefs, Erik❤️