Loslaten

Loslaten. Keihard Opstaan betekent ook loslaten. Het klinkt zo makkelijk, maar het kan zo vreselijk moeilijk zijn om te doen. Daar ben ik weer achter gekomen. Hoe moet je iets dat al jaren wordt meegedragen ineens laten gaan? Dit weekend ben ik weer eens keihard met mijzelf geconfronteerd. Maar, ik heb het gedaan. En hoe.

Ertussenuit

Terwijl de zon met zomerse kracht op ons kikkerlandje inbeukt, ben ik met mijn lief afgereisd naar Scheveningen. Linda heeft een weekendje weg geboekt in een heerlijk rustig hotel en ze heeft aan alles gedacht, zodat ik zo zorgeloos mogelijk mee kan. Dit weekendje met alleen tijd voor onszelf kan op geen beter moment komen voor mij. Mijn meest recente bezoek aan mijn behandelaar bij defensie heeft een hoop stof doen opwaaien en sindsdien dwarrelt dat allemaal nog neer.

Hoe dit zo heeft kunnen lopen, weet ik niet meer. Ik begon namenlijk mijn gesprek met de psycholoog met het zinnetje: “Het gaat eigenlijk best okee momenteel.” Ik meen het ook. En toch loop ik een dik uur later de deur uit met betraande ogen. Mijn hart klopt dreunend in mijn keel en ik ervaar druk op mijn borst, die ik lange tijd niet heb gevoeld. Over twee weken mag ik weer. Dan begint een nieuwe serie traumabehandelingen, inclusief EMDR. Maar het gaat toch best okee?

Tijdens ons lange weekend weg staat nog een gesprek gepland, waar ik als een huis tegenop zie. Een gesprek waarbij alles draait om te vertellen wat er allemaal is veranderd in mijn leven. Waar ik sinds 2014, de gitzwarte periode in mijn leven, dat ik klaar was om alles op te geven, ik 180 graden ben omgedraaid en wil vooruitkijken, staat in dit gesprek alles in het teken van focus leggen op alles waar ik tegenwoordig moeite mee heb. En dat is heel erg confronterend. En dat kan ik niet loslaten. Tijdens het gesprek breek ik. Ondanks dat ik best tevreden ben en ik weer middenin het leven sta, doe ik dat met aanpassingen. Die zijn voor mij normaal geworden, maar eigenlijk zijn ze dat niet. 

Wanneer ik mij niet goed voel, verwaarloos ik veel. Met op de eerste plaats mijzelf. Als voorbeeld draag ik zelfzorg aan. Zodra de druk bij mij oploopt, vergeet ik te eten (‘joh, daar zie je niets van’), kan ik mij er niet toe zetten om mijn huis op orde te houden, vlucht ik nog steeds in oude gewoontes, door pathologisch hard te werken, zodat ik niet aan mezelf toe kom. Een ziekmakende vicieuze cirkel. Die cirkel stond ik op het punt te doorbreken, totdat ik op het laatste moment besloot om mijn belofte in te lossen, door mijn beste vriend te bellen. Hij behoedde mij ervoor het aardse te verruilen voor het oneindige. Hij behoedde mij voor ultiem loslaten.

Mijzelf loslaten?

Ruim acht jaar later slenter ik na het confronterende gesprek, waarin ik mezelf door de mangel heb laten trekken, met mijn lief over de boulevard. Ik heb haar hand vast. Mijn andere hand zit in mijn jaszak. Ik voel de envelop met daarin de brief die nooit geschreven had moeten worden. Het script voor mijn requiem. Met mijn psycholoog sprak ik over hoe ik naar mijzelf kijk als ik in de spiegel kijk. Ik zie achter mijn ogen (sorry voor deze wollige uitdrukking, dat is ook een resultaat van te lang onder behandeling zijn..) nog altijd de gebroken man die ik was in 2014. De depressieve man die uit het leven wil stappen. De gebroken man zonder enig restje zelfrespect en zelfvertrouwen. Hij is onlosmakelijk verbonden met mij. Verbonden door een document.

Sinds die donkerste periode ben ik aan mijzelf gaan werken. Mijn trauma’s heb ik het hoofd geboden. Ik ben hierbij niets uit de weg gegaan. Er is tegenwoordig te leven met de herinneringen, de triggers, en de angsten. Ze schuren en ze doen pijn. Niet leuk, maar er is met aanpassingen in mijn leven en levensstijl mee om te gaan. Ik ben opgekrabbeld. Maar ik ga keihard opstaan. En daarom ga ik ook deze laatste confrontatie aan. Die met mijzelf. Ergens ben ik zelf mijn grootste trauma geworden.

Die gebroken man die ik zie als ik naar mijzelf kijk, en die ik probeer te negeren, houdt mij nog altijd tegen om nog meer uit het leven te kunnen halen dan dat ik nu doe. Omringd door lieve en fijne mensen ga ik opnieuw de strijd aan. En die strijd begint met loslaten. 

“Niet loslaten”

Hand in hand loop ik met Linda het strand op. “Niet loslaten,” fluister ik. Mijn passen lijken steeds kleiner te worden. We komen aan bij een vuurton. “Dit is een mooie plek. Laat het hier achter. Letterlijk.” Ik sta een poosje in de ton te staren en dan pak ik de envelop uit mijn jaszak. Ik scheur deze open en ik lees voor. “Deze woorden wil ik nooit meer van jou horen,” fluistert Linda terwijl ze mij vastpakt. Dan pak ik mijn aansteker uit mijn broekzak en houdt het vlammetje onder de brief. Even likken de vlammen aan het papier en lijkt er niets te gebeuren. “Typisch weer,” zucht ik. Dan vat het papier vlam en in luttele seconden is het papier vergaan. Het script voor mijn requiem is opgegaan in vlammen. Er blijft enkel as achter in de ton. 

Zal ik hem, de gebroken ik, ooit helemaal kunnen loslaten? Ik weet het oprecht niet. Maar ik ga er alles aan doen. Jarenlang heb ik spreekwoordelijk in een auto gezeten en alleen maar achteruit in de achteruitkijkspiegel gekeken. Het was een klein beeld. Door dat te doen heb ik vreselijk veel gemist, want de voorruit is veel groter. Ook biedt deze een veel beter en ruimer beeld. Tegenwoordig kijk ik al veel meer naar voren, maar ik kan de achteruitkijkspiegel nog niet laten voor wat het is. Ik kijk nog veel te veel, zou mijn rijinstructeur zeggen. Om de volgende stap te kunnen maken ga ik weer aan het werk. Mijn angsten en mijn grootste trauma weer het hoofd bieden. Om er sterker uit te komen. Om mezelf weer te zien zoals ik ben. In het nu. Duim voor mij.  

~Erik 

Reserveer jouw exemplaar van Keihard Opstaan. 

Wist je dat de voorinschrijving voor mijn nieuwe boek al is begonnen? Het boek verschijnt in juni 2022 maar is nu al in de voorverkoop te reserveren. Extra voordelig! Bestel nu jouw exemplaar. Het boek wordt dan automatisch op de officiële verschijningsdatum bij je bezorgd (en misschien al wel een dag of wat eerder, ssst.)