PTSS en relaties. Ik word er vaak naar gevraagd. Ik kan je moeilijk uitleggen hoe het voelt, PTSS terwijl tegelijkertijd is een enkele blik van een mede-PTSS-er genoeg is om elkaar haarfijn te begrijpen en aan te voelen. Daarom schrijf ik er zoveel over. Ik wil begrip kweken en inzicht geven in mijn leven, zodat jullie daar hopelijk wat aan hebben.
Hoewel de zon het lang heeft volgehouden, lijkt zij het langzaamaan te verliezen van de herfst. Grijze luchten, regen en wind; typisch Nederlands weer. Terwijl de stortregen oorverdovend hard op de kunststoffen overkapping in de tuin klettert, neem ik een slokje van mijn koffie, die Linda zo-even voor mij heeft neergezet. Ik kijk opzij en zie hoe ze achteloos een plukje haar uit haar gezicht strijkt. Ik ben weer op slag verliefd. En ik ben gelukkig, steeds een beetje meer en met PTSS.
PTSS en Relaties: dynamiek
Er ontelbare mensen die zwaar onder de last van PTSS gebukt gaan. Stel je voor dat je wereld nooit veilig is; je leeft in een constante staat van overleven, altijd alert op mogelijke bedreigingen die anderen niet eens opmerken. De impact is allesvernietigend en reikt verder dan alleen jouw of mijn leven; het grijpt diep in op relaties binnen gezinnen, families en op het werk.
Deze onzichtbare strijd met PTSS kan relaties op scherp zetten. Partners, kinderen, ouders – allen voelen de zware last van de onzichtbare wonden. Je partner en kinderen lopen zogezegd op eieren, ze zijn altijd voorzichtig met wat ze doen en zeggen, vanwege het ‘korte lontje’. Daarom verandert de dynamiek binnen het gezin. Maar ook de gezinsrollen kunnen drastisch veranderen; de vrouw die naast echtgenote en moeder ineens fulltime mantelzorger wordt. Kinderen kunnen voelen alsof zij voor de ouder moeten zorgen in plaats van andersom.
Bovendien worden ook werkomgevingen beïnvloed; als je lijdt aan PTSS bestaat er een kans dat je er zelfs door uitvalt op je werk en je worstelt continu met concentratie. Maar ook gebeurt het helaas niet zelden dat mensen die lijden aan PTSS hun toevlucht zoeken in middelengebruik. Het is een wanhopige poging om de pijn te verdoven, om maar niets meer te voelen.
Begin met praten
Het is een neerwaartse spiraal die, zonder adequate hulp, alles verwoestend kan zijn. En het is van levensbelang dat er adequate hulp komt. Maar hier is het keerpunt: De enige die kan bepalen hoe jouw leven eruit ziet met PTSS ben jij. Er is hulp. Het begint met praten. Het doorbreken van de stilte is de eerste stap op weg naar herstel. Zwijgen voedt de duisternis van PTSS; praten brengt je terug naar het licht.
Gelukkig hebben we professionals die begrijpen, die begeleiding bieden, en die met compassie luisteren. Het is een heel moedige stap om hulp te zoeken, maar het is ook de meest bepalende. Het is de weg naar herstel, naar het opnieuw bouwen van gebroken relaties en het terugvinden van een gevoel van veiligheid.
Maar er is meer. Je kunt er zelfs een dieper gevoel van levensvreugde door krijgen. Ja, je zult tijdens jouw proces mensen kwijtraken. Mensen die niet meer met je meelopen op jouw pad, en dat is verdrietig, maar de mensen die blijven, met hen heb je de kans om de relaties zoveel dieper te maken en meer betekenis te geven. Geloof me, ik heb het aan den lijve meegemaakt. En je ziet nieuwe kansen in het leven, die je verder kunnen brengen dan je ooit hebt kunnen dromen. Ook daarbij geldt; ik weet het, want het is me overkomen.
Nieuw geluk
Dus, worstel jij nog in je eentje? Strijd jij in stilte? Is jouw partner nog zoekende? Begin met praten, met luisteren, met begrip tonen. Laten we als strijders en omgeving onze krachten bundelen om de schaduw van PTSS te verdrijven. Laten we er samen voor zorgen dat niemand zich alleen hoeft te voelen in zijn strijd. Want samen kunnen we het verschil maken en een brug slaan tussen PTSS en relaties. Zwijg niet, praten is de krachtigste eerste stap naar herstel en nieuw geluk.
Mooie dag gewenst!
Liefs, Erik❤️